We weten niet genoeg over hoe dingen werken. Hoe het eten dat we eten zijn weg vind van mond tot kont tot riool en waterzuiveringsinstallatie. Hoe de wegen die we gebruiken zijn gemaakt, waarom we van bepaalde dingen overtuigd zijn, waar ons onderbuikgevoel vandaan komt, wat het ons vertelt... ​                                                                     

Lesse Melijn van der Veer (2001, Bunnik) neemt de rol van wetenschapper, sportinstructeur, priester, toiletdame, of wat anders er het beste past, aan om die dingen te onderzoeken die zo zichtbaar zijn dat ze onzichtbaar zijn geworden. Het lichaam wordt een werktuig om te communiceren, herkennen en erkennen. In kleine tot grotesque werken wordt het publiek uitgenodigd om te bevragen waar de realiteit   begint en de kinderlijke fantasie eindigt.                                                                                                        

In Lesse’s werk worden elementen uit het dagelijks leven instrumenten om thema’s als autonomie, anatomie, verkenning en verlangen op speelse wijze te ontdekken en onderzoeken. Want hoe kan het eigenlijk dat een dokter meer weet over een lichaam dan degene die dat lichaam dagelijks gebruikt?                                                                                    

Verteringsstelsels worden waterzuiveringssystemen, wegen worden bloedvaten, boten krijgen benen, landen en lichamen blijken één en dezelfde te zijn, en de tong loopt van mond tot kont door je lichaam heen. Door het menselijke te zien in de wereld om ons heen en de wereld om ons heen in onszelf kunnen we op nieuwe manieren kijken naar de waarde die wij en onze omgeving hebben.